Jest to neuropatia kompresyjna nerwu łokciowego. W przypadku cieśni kanału Guyon’a kompresja ma miejsce w wąskim przejściu na wysokości nadgarstka, pomiędzy kością haczykowatą, a więzadłem poprzecznym nadgarstka. Do ucisku nerwu w kanale Guyon’a najczęściej dochodzi w wyniku ucisku bezpośredniego miejsca przebiegu.

Do ucisku może dojść przy czynnościach takich jak:

• jazda na rowerze
• poruszanie się o kulach
• jazda samochodem – chwyt na kierownicy
• podnoszenie ciężarów
• chwytanie, odkręcanie, przykręcanie i inne

 

W powyższych przypadkach rozwój choroby jest powolny. Zmiany zwyrodnieniowe także są czynnikiem wywołującym, gdzie powodem ucisku  są wyrośla kostne. Cieśń może się również rozwinąć w sposób nagły po złamaniu, uderzeniu pośrednim przez trzymane w ręku narzędzie typu kij golfowy, młotek. Ostatnią grupę przyczyn stanowią procesy rozrostowe okolicy kanału.

 

Objawy

• ból i parestezje w okolicy kłębika palca V i części łokciowej palca IV,
• osłabienie zręczności ręki,
• zanik mięśni międzykostnych,
• osłabienie odwodzenia i przywiedzenia palców,
• osłabienie przywiedzenia i zgięcia kciuka,
• ręka szponiasta.

 

Ból przy procesie postępującym powoli pojawia się w nocy z większym nasileniem. Jest to wynik braku czynności uciskających. Powracające mikrokrążenie daje wrażenie szpilek we wcześniej wspomnianych rejonach zaopatrzenia skórnego nerwu. Z czasem rozwijają się deficyty siły mięśniowej, a więc utrata zręczności. Dalej pojawiają się zaniki mięśniowe i wymuszone ustawienie ręki określane jako szponiaste. W takiej ręce, przy dłużej trwających uszkodzeniach nerwu łokciowego można zaobserwować ustawienie wyprostne w stawach śródręczno-paliczkowych V i IV palca oraz zgięcie w stawach międzypaliczkowych.

Diagnoza kliniczna opiera się na badaniu siły mięśniowej, czucia i zakresu ruchomości czynnej. Dodatkowo wywołuje się objaw Tinnela i objaw Fomenta. Potwierdzenie diagnozy można uzyskać przez wykonanie badania przewodnictwa nerwowego. W badaniu RTG można wyeliminować przyczyny kostne ucisku. Obrazowanie tkanek miękkich najlepiej wykonać poprzez USG.

 

Leczenie

Leczenie zachowawcze obejmuje:

• działania przeciwzapalne (fizykoterapia, terapia tkanek miękkich i farmakoterapia),
• odciążenie,
• korektę wykonywanych czynności,
• leczenie szyną utrzymującą rękę w pozycji neutralnej,
• neuromobilizacje mające na celu poprawę ślizgu i odżywienia nerwu.

 

Efekty pojawiają się po 4-6 tygodniach terapii. U chorych opornych na leczenie zachowawcze stosuje się

zabieg chirurgiczny w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Wykonuje się niewielkie nacięcie bezpośrednio nad kanałem, przez które widać więzadło stanowiące jego sklepienie. Przecina się je i pozostawia do wygojenia. Rehabilitacja trwa do 8 tygodni. Po zabiegu ustępuje parestezja i ból, natomiast tkliwość samej blizny może utrzymywać się przez wiele tygodni. Siła mięśniowa wraca nawet po kliku miesięcy.